Historia domu - Dom św. Józefa na Radnej Górze

Pierwszy historyczny zapis Radnej Góry datuje się na rok 1863. To właśnie w tym miejscu powstańcy ukrywali się w „norach i jamach” zdziechowickiego lasu. Także tutaj Romuald Traugutt naradzał się z przywódcami powstania styczniowego.

W czasie I wojny światowej Anna Nagórska wraz z matką opuszcza Kalisz i zostaje właścicielką Radnej Góry. Dom na skraju lasu stał się centrum życia patriotycznego oraz kulturalnego w okolicy. Do majątku radnogórskiego przybywali przyjaciele, rodzina i znajomi p. Anny. To w tym miejscu śpiewano pieśni patriotyczne, czytano dzieła literackie Polaków, rozmawiano o życiu, wierze i Ojczyźnie.

Wybuch II wojny światowej sprawił, że pani Anna opuściła na czas walk ukochaną Radną Górę i znalazła schronienie u rodziny w Lipie. Dom w czasie zawieruchy wojennej opustoszał a czas tych kilku lat zmagań o wolność Ojczyzny odcisnął na nim swoje piętno. Budynki i gospodarstwo dotkliwie zniszczono i ograbiono. Sama właścicielka nie była w stanie odbudować domu i przywrócić do życia gospodarstwo. Postanowiła więc oddać go w inne ręce.

Z pomocą Annie Nagórskiej przyszedł Ks. Prałat Józef Cieślicki. Proboszcz parafii zaklikowskiej zaproponował p. Annie Zgromadzenie Sióstr Świętego Józefa. Sam czuł wdzięczność, wobec tego Zgromadzenia. Siostry uratowały mu życie podczas II wojny światowej. Pani Anna postanowiła więc oddać leśną pustelnię Józefitkom, mając nadzieję, że będzie to miejsce spotkania z Bogiem i działalności charytatywnej, tak bliskiej jej sercu. Był to niewątpliwie z jej strony gest wspaniałomyślności i hojny dar serca (s. Tadea Kawałko).

Na prośbę m. Eugenii Rekuckiej, dnia 5 listopada 1947 r. ks. bp Stefan Wyszyński erygował dom zakonny na Radnej Górze. Biskup Lubelski życzył siostrom, by nowy dom stał się miejscem chwały Bożej i chrześcijańskich cnót, czynnej miłości Braci w naszym Panu. Rok później, sam odwiedził leśną pustelnię i pozostawił siostrom dar błogosławieństwa: Siostrom Józefitkom na nowej placówce życzę obfitości łask Bożych, hojności darów Opatrzności Bożej i wiele, wiele radości i pokoju. Niech Bóg się śmieje do dusz waszych, a wy odpowiadajcie Mu zawsze ufnym i pogodnym sercem. Błogosławieństwo Ojca i Syna i Ducha Świętego niech spocznie na Was.

Dnia 13 listopada 1947 r. na Radną Górę przyjechały pierwsze Józefitki: przełożona domu – s.M. Modesta Kubiak oraz postulantka Teresa – s.M. Czesława Gumińska. Po Mszy świętej i śniadaniu pojechały siostry na Radną Górę oddaloną o 5 km od Zaklikowa. Dom ofiarowany siostrom józefitkom przez Pannę Annę Nagórską jest otoczony z trzech stron lasem, z czwartej strony od południa ma piękny rozległy krajobraz. Las jest iglasto-liściasty. Dom jest zbudowany z kamienia, parterowy z poddaszem. Niestety okres wojny zniszczył dom, brak podłóg, drzwi, okien, pieców (Kronika domu). Siostry przez pierwsze miesiące mieszkały na plebani zaklikowskiej, korzystając z gościnności ks. Cieślickiego. Do domu na Radnej Górze przeprowadziły się dopiero końcem stycznia 1948 r.

Remont budynków wymagał ogromnej pracy. Przełożona domu s. Modesta zawierzyła Bożej Opatrzności czas prac w leśnej pustelni. Samotny dom z budynkami gospodarczymi (stodoła, stajnie) przylegał do wielkiego pasma janowickich lasów, okupowanych wciąż jeszcze przez oddziały partyzantów; duża odległość od domostw, sklepów, a zwłaszcza od kościoła; uciążliwa droga, piesza, okrężna lub piaszczysta przez ścieżki polne okolicy. Wszystko to wraz z realiami rzeczywistej biedy, wyzierającej z każdego konta, stanowiło mocny test dojrzałości ludzkiej i zakonnej. Dom ten wymagał ludzi mocnych fizycznie i duchowo, zdolnych do daru z siebie w codziennej trudnej rzeczywistości… (s. Tadea Kawałko).

Wspólnotę wspierały siostry z Zamościa i Tarnowa. Radna Góra, z czasem stawała się coraz piękniejsza, stawała się domem modlitwy i spotkania z Bogiem dla sióstr i okolicznej ludności. Pierwsza Eucharystia sprawowana była 5 czerwca 1948 r. przez ks. prof. Stanisława Adamczyka z KUL-u. Uroczystego poświęcenia domu zakonnego dokonano jeszcze podczas prac remontowych dnia 12 października 1949 r. Aktu tego dokonał proboszcz z Zaklikowa ks. Prałat J. Cieślicki.

W 1960 r. przeniesiono kaplicę domową z poddasza na parter, tak aby okoliczna ludność mogła uczestniczyć w Eucharystii niedzielnej. Do kościoła w Zaklikowie ludzie mieli po kilkanaście kilometrów. Od 1962 r. wspólnota sióstr na Radnej Górze miała swoich księży kapelanów: ks. Franciszka Patyrę (wikary zaklikowski); o. Zygmunta Nestorowskiego OFM Cap., ks. Tadeusza Wietechę SCJ; ks. Władysława Łukasika SCJ, ks. Józefa Piekorza SCJ, ks. Marka Dadeja SCJ. Obecnie posługę kapelana pełni ks. Marian Kowalczyk SCJ.

Dzięki życzliwości przełożonych Zgromadzenia i ludzi dobrej woli siostry wybudowały nowy dom (obok starego budynku). Prace trwały od roku 1982. W 1985 r. do nowego domu wprowadziły się siostry i ks. kapelan Radnej Góry. A trzy lata później przystąpiono do dalszego etapu prac. Miejsce starego domu zajęła kaplica przeznaczona dla sióstr, okolicznych mieszkańców oraz ludzi przybywających do leśnej pustelni. Kamień węgielny pod budowę poświęcił papież Jan Paweł II, który wmurowano w 42 rocznicę przybycia Józefitek do Zaklikowa (13 listopada 1988 r.). Ceremonii przewodził proboszcz tarnowskiej katedry ks. Prałat Kazimierz Kos. Natomiast akt poświęcenia kaplicy nastąpił 2 lutego 1991 r. Mszy Świętej koncelebrowanej przewodniczył ks. bp Jan Śrutwa. Z czasem, obok kaplicy i domu stanęła grota ku czci Matki Bożej – VOTUM 2000. Pomysłodawcą i realizatorem prac był kapelan domu ks. Józef Piekorz.

Zgromadzenie, po prawie 30 latach, podjęło ponownie prace remontowo-budowlane na Radnej Górze w celu dostosowania budynku do standardów domu rekolekcyjno-wypoczynkowego. Prace rozpoczęły się w 2019 r. i zakończyły się w 2021r.

Lata 70-te